Ben. Dat ben ik. Vorig jaar heb je me kunnen leren kennen op deze blog toen ik als gelukkige winnaar van een tategoi competitie mocht afreizen naar het land van de reizende zon. Hiermee werd mijn Droomreis naar Japan werkelijkheid. Het is nu alweer 12 weken geleden sinds ik terug ben gekomen van mijn koireis in Japan en ik kan daar gelukkig nog heel intens van genieten. Ondanks dat ik daarbij soms de foto’s bij nodig heb om de herinneringen wat kracht bij te kunnen zetten ben ook n jaartje ouder zullen we maar zeggen. Een heerlijke ervaring ben ik nu wel rijker. Een kleine terugblik leek waarin ik even wat hoogtepunten van mijn reis, maar ook de belangrijkste indrukken die mij in het bijzonder zijn bijgebleven even nog op papier zet. Het zal een ieder niet onbekend in de oren klinken maar de reis naar het verre Oosten was ook behoorlijk ver en vooral in tijd uitgedrukt erg lang. Maar uit mijn eerdere verslaglegging is het ook onomstotelijk beschreven dat dit zonder twijfel allemaal dubbel en dik de moeite waard is geweest.
Zo opvallend was de enorme mensen massa bij binnenkomst op het trein station in Tokio. Met mijn 184½ cm in lichaamslengte kan ik vrijwel over alle koppen heen kijken en goed tot me nemen wat een hoge bezettingsgraad van mensen op de m² hier rondloopt. Desalniettemin voel je de geordendheid en beleefdheid om je heen, niets om je claustrofobisch bij te voelen hoor, in tegendeel. Wat heel ongebruikelijk voor mij als Europeaan was bij onze aansluiting naar het westen van Japan, was niet alleen de stiptheid waarmee de plaatselijke NS zich aan de tijd wist te houden, maar dat ze ook speciaal schoonmaaktijd hebben ingecalculeerd. Ja, bij aankomst van de trein bleek deze 10 minuten te vroeg te zijn maar niet zonder reden. De deuren gingen wel meteen open maar dan om de schoonmaakploeg eerst binnen te laten. Binnen 10 minuten kreeg onze trein een poetsbeurt zodat wij prinsheerlijk schoon en op tijd konden vertrekken.
Wat ik in de voorbereiding er naartoe me allemaal ingebeeld had qua architectuur en natuur is niet helemaal uit gekomen en eigenlijk eerder niet dan wel. Met prachtige tempels en herfst gekleurde Acers op mijn netvliezen ben ik in de Niigata omgeving terecht gekomen in een wat armere wellicht beter gezegd bescheidenere deel van Japan en dus anders dan in mijn reisboekjes.
In Ojiya waar ons hotel te vinden was begaf ik me in een arbeidersstad zo heb ik dat in iedere geval ervaren. Met hier en daar een mooi gebouw op het kerkhof maar niet te vergelijken met bijvoorbeeld een stad als Haarlem (om maar een stad te noemen met mooie gebouwen). Heel eenvoudig en ook zo alle woningen in de omgeving met hier en daar een kleine uitzondering. Hetzelfde was ook zo met de gedragen kleding van de gemiddelde Japanner die ik tegenkwam. Heel uitzonderlijk was het wanneer er bewoners enigszins traditioneel gekleed rondliepen.
Zo aangenaam verrast was ik met de beleefdheid en gedienstigheid waarmee de Japanners ons behandelde een beeld die wel overeenkomstig mijn veronderstelling over het land klopte. De alom bekende begroeting van zowel jong als oud “even knikken met het hoofd” of zelfs buigen was een alledaagse gebeuren. Als de geboren “zoon van de rechterhand” (lees: Benjamin) met Indische roots was het natuurlijk een zalige bijkomstigheid dat ik dagelijks zowel ’s-Ochtends, ‘s-Middags alsook ‘s-Avonds mij tegoed kon doen aan een bordje rijst met allerlei bijzonder lekkere toebehoren.
De bijzondere contacten, bezoeken en momenten die ik heb mogen meemaken zijn volgens mij debet aan en ook niet los te zien van de gezelschap waar ik me in die week bij aan mocht sluiten. De heren Ronald, Joachim, Wim San en Rob zijn allen niet alleen gerenommeerde koi kenners maar reizen al jaren naar Japan. Hierdoor ben ik in de unieke gelegenheid gesteld om in een kort tijdsbestek van een week, velen jaren koi ervaringen rijker te worden. Natuurlijk kunnen jullie alle dagelijkse ervaringen nog even nalezen en zal ik daarom niet teveel in herhaling proberen te vervallen.
Vandaar dat ik puntsgewijs mijn persoonlijke top, top, top momenten resumeer:- eerste diner en stap annex karaoke avond bij Nikki’s in Ojiya,
- bezoek Hisashi Hirasawa van Koi Farm Marudoh, Katsuyuki Hoshino van Hoshikin Koifarm die net van de mudponds terug was en een bezoek aan de gebroeders Daisuke & Toshinori Ishihara van Yagenj koi farm waar ik zelf 2 koi kocht,
- bezoek aan Koi Farm Sakai en de Doitsu Shiro Utsuri bij Iwashita
- thee drinken in de huiskamer met Masayuki Sekiguchi,
- Hirasawa Jumbo’s bekijken tijdens bezoek aan zijn exclusieve buitenvijvers in Urasa,
- bezoek Conias waar ik een ginrin kohaku kocht, de onderhandelingen bij Oofuchi en de Asagi’s bij Hiroi Masaki,
- de Platina Ogon bij de Choguro Koi Farm en niet op basis van vooroordelen (de “tis nix gedachte”) toch kijken bij Maruhide Koifarm.
- lekker mogen mee “netten”, bowlen en keuren bij diverse kwekers,
- de privé cursus koi kuren van Futoshi en Shigeru Mano bij Dainichi,
- gezellig dineren op de grond naast Hirasawa en Tashio Sakai,
Dan loop je bij thuiskomst snel eerst naar buiten om naar je eigen vissen te kijken en te zien of daar wel alles goed is. Mijn oprechte eerste reactie na 5 minuten turen in het water was; “hum, eigenlijk zouden die 29 er gewoon uit moeten en die showa die me naar Japan heeft gebracht, tja die is wel aardig”. Gewoon verwend zeggen we dan hier thuis dat ben ik ja. Een belangrijke niet te onderschatten consequentie voor diegene die nu noch overwegen om een vergelijkbare trip te maken is de realiteit van je koi kwaliteit bij thuiskomst.
Wat een kwaliteitsverschil zie ik nu bij mij thuis maar ook waar ik nu kom en kijken mag. Gelukkig kan ik daar voldoende afstand van nemen en ben ik nog niet zover dat ik nu huis en haard verkoop om de echte toppers thuis te kunnen onderhouden. Maar weet je het feest was voor mij hiermee nog niet over, nee in tegendeel. Joachim heeft mij het cirkeltje rond laten maken door de zending uit Japan van de koi die daar gekocht waren (ook die van mij) hier in Tiel te mogen ontvangen. Een hele toffe ervaring, het was niet zozeer die heerlijke vertraging op Schiphol waardoor ik midden in de nacht pas thuis kwam en het was ook niet die jumbo van 100 kg inclusief water natuurlijk die we de trap op hebben mogen sjouwen wat zo geweldig was. Het was wel de inzicht die ik heb gekregen in de voorbereiding die Joachim heeft gedaan om de koi zo goed als mogelijk te verwelkomen en de logistiek die bij de ontvangst gevolgd werd wat mooi was om mee te maken. Maar natuurlijk was bijzondere het gevoel wat ik kreeg toen we de vissen vrij konden laten na ruim 30 uur opgesloten te zijn geweest in een plasticzak in een donkere kartonnen doos wat enigszins zaligmakend was en de mij voldoening gaf, shhmmmJ
Beste koi liefhebbers ik hoop dat ik hiermee een kleine bijdrage heb kunnen leveren aan jullie liefhebberij, interesse, nieuwsgierigheid of gewoon prettig hebben gevonden om na te lezen. Het was mij een ware genoegen echt waar. Dus nu ook voor jullie de aller beste wensen voor het komend koi-seizoen en dat het een weer een heerlijk warm koi-jaar mag worden.
Arigato Ben
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten