Tiebo leerde ik kennen als mijn buurman. De gezegde `het gras is groener bij de buren` is absoluut een feit. Dat dit gras kunstgras bleek te zijn en dat op dit gras een gigantische vijver kwam te staan deed me destijds niet doen afschrikken. We leerden elkaar kennen als vrienden, we waren 2 handen op 1 buik en bespraken alles met elkaar, dus ook zijn liefde voor vissen, Koi welteverstaan. Ik dacht, tja hardstikke leuk maar ben toch blij dat het niet mijn man is, met zijn plannen een giga vijver te realiseren in een niet al te giga tuin. Hij woonde er nog maar net toen hij vroeg of hij mijn tuin mocht gebruiken om alle benodigdheden naar zijn tuin te brengen en al het zand af te voeren via mijn pad. Natuurlijk vond ik dit prima.
'Bij 10 goed, ging het licht uit en konden we slapen'
Elke dag liep de buurman met ontbloot bovenlijf met een kruiwagen zand af te voeren, dat zijn haar wel heel netjes zat en hij heerlijk rook ondanks het harde werken (en was dat nou een knipoog?) bracht me niet tot nadenken. Ik zag zijn tuin veranderen in 1 grote vijver, ik werd natuurlijk op de hoogte gehouden hoe het allemaal verliep in zijn tuin. De kopjes koffie werden met liefde gezet en de cake`s, koekjes en taarten die ik voor hem ( en zijn crew ) maakte lieten hen smaken.
Toen was het zover, de vijver was klaar. Een vijver dat 80 cm is ingegraven en 80 cm is opgemetseld met een bijzondere catstone en de voorzijde van de vijver voorzien van een raam.
Tja leuk, erg leuk.... voor de buren.
Wel keek ik met regelmaat in de vijver en stond er bij wanneer er nieuwe vissen waren gekomen. Na de eerste keer, als gevolg van een verloren weddenschap, kopje onder te zijn gegaan in het meer van de buurman, heb ik regelmatig een duik gemaakt. Inclusief Koi en steur van een meter en natuurlijk mijn leuke buurman.
Maar toen kwam het gemis, ik miste zijn dagelijkse loopje langs mijn woning alhoewel de dagelijkse kopjes koffie wel bleven bestaan. Toen Tiebo naar Afghanistan ging heb ik een dag van te voren de knoop doorgehakt. Dit is de man met wie ik mijn leven wil delen, en die `vissen`ach dat zal toch allemaal wel meevallen?
Tijdens zijn afwezigheid ben ik verhuist naar een deur verderop, het huis van Tiebo met zijn vijver.
Nu is het 2010, we zijn ontzettend gelukkig samen, we hebben een pracht van een zoon Sem en de vijver staat nog in de tuin te pronken. Intussen is er veel gebeurd, bij terugkomst uit Afghanistan hebben we natuurlijk genoten van elkaar en waren we als een pasverliefd stelletje. Maar steeds meer kwam zijn liefde voor Koi boven water, dat steeds maar erger wordt, het is bijna een chronische ziekte te noemen.
Zo probeerde ik als leek me er in te verdiepen en las de Koi-magazines. Leuk al die gekleurde vissen en vooral die grote.
Maar Tiebo wou me wat bijleren en overhoorde me `s avonds in bed voor het slapen gaan met plaatjes van Koi, waarvan ik moest raden wat voor een variateit het betrof.
Bij 10 goed, ging het licht uit en konden we slapen.
(ja u leest het goed.....)
Inmiddels kan ik de vissen onderscheiden en zijn de woorden; Tosai, Kuchibeni, Kohaku, Tancho, Maruten, Shimi en vele andere termen en variateiten mij niet meer onbekend. En het is geen `grote vis`meer wat in de vijver zwemt maar mijn `Pimmetje` (zo noemde ik `mijn` Koi ) een Ginrin Ochiba met een prachtige body. De vakanties worden gepland om de Koi-shows heen, Wanneer hij afwezig is worden de Koi gevoerd met liefde door mij, het water wordt regelmatig ververst en samen een rose biertje drinken bij de vijver is geen bijzonder iets maar doen we met regelmaat, Koizaken bezoeken en de glimlach op zijn gezicht wanneer er weer een Koi-Magazine op de mat valt.....
Het leven met een Koi-Hobbyist, is ontzettend leuk, zolang je de juiste maar hebt, er niet tegen in gaat en af en toe ook eens je interesse toont. Want het plezier van je partner maakt toch ook jou gelukkig? En het is een beetje geven en nemen, zoals afgelopen week, denk je dat het Tiebo zijn idee was de Huishoudbeurs te bezoeken....?
Liefs Pinky
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten