Spelen voor God...

Trrriiing....Trrriiiiing....Trriiiing, het duurt even voordat ik het besefte. Zoals je wel eens hebt wanneer je ergens anders slaapt dan thuis, duurde het enkele seconden voordat ik wist waar ik was. Toen ik de telefoon nog gedesoriënteerd aannam hoorde ik aan de andere kant 'Wake up call', gevolgd door nog een aantal Poolse termen waarvan je me niet kwalijk mag nemen dat ik die op dat moment nog niet machtig was. Ik was wel meteen weer bij zinnen, wetende dat we vandaag aan de slag zouden gaan op de farm. Even graven in mijn geheugen... 'Tien Koeien', en iets ongemakkelijk hing ik de telefoon weer op.

Na een heerlijke Poolse douche, waar ze nog niet gehoord hebben van een waterbesparende douchekop, zetten we ons aan het ontbijt alwaar ons al snel een roerei wordt toegeschoven. Best goed te eten. Ernst en Seph hadden ons inmiddels al vergezeld voor een bakje caffeïne om ons vervolgens te transporteren naar de farm. Onderweg, hoe vroeg het ook is, onstaat vanuit het niets alweer een verdomd goed gesprek, die plots verstomd als Ernst zijn stem verheft bij het naderen van de farm. Na enkele dorpen te hebben gepasseerd en ook de verharde wegen achter ons te hebben gelaten, rijden we door een groene wei. Voor ons ligt een bosrijke passage in de licht glooiende landerijen. Alles wat op dat moment in ons gezichtveld past, is de Tessa Koi farm, zo legt Ernst uit. Met 44 hectare is dat inderdaad een behoorlijk stukje natuurfenomeen. Bij het binnenrijden van het hek, dat als eerste is geplaatst tegen de ongenode dier en mens zien we nog enkel bosjes, struiken en bomen die mooi, maar ook nietszeggend lijken te zijn. Toch twijfel ik niet. Dat komt door Ernst. Terwijl wij verder rollen vertelt hij in alle enthousiasme hoe de binnenkomst nog verder aangekleed zal moeten worden en alhoewel ik als passagier achterin de auto niet de ogen van Ernst als chaufeur kan zien, zeggen de rimpels van zijn glimlach tot aan zijn oor genoeg. Aangestoken door zijn enthousiasme leert hij mij niet alleen te kijken, maar ook te zien wat hij ziet. Aan onze linkerkant verschijnt dan een reusachtige natuurvijver met twee grote vlonders. Het eerste water, maar van Koi geen sprake, althans nog niet. Even verder verschijnt daar het paleis, zoals het grote landhuis dat centraal is gelegen op het terrein, zijn statige naam draagt. Nu nog in lichte verval is het de bedoeling dat het pand in zijn geheel zal worden gerenoveerd, maar ook nu volstaat het prima als woonhuis voor Seph en Marjan. Het terrein is groot, reusachtig en waar je ook kijkt is natuur.

Maar genoeg gelul, we kwamen voor Koi en die zouden we zien ook. Achter het paleis vinden we een Koihuis. Niet indrukwekkend wanneer het gaat om proffesionele bakken en filters, maar evengoed praktisch. Met de materialen opgekocht van een vroegere Koi farm is een begin gemaakt, die tzt weer zal wijken voor een herinrichting. Erg veel vissen zwemmen er nog niet en dat is logisch want die zwemmen nu nog buiten. Wel vinden we achterin het koihuis al een jonge kweek. Het is meteen een bijzondere, namelijk doitsu goshiki. De visjes zijn ongeveer een week oud. Een heel gekrioel en het maakt me alweer nieuwschierig naar wat er uit voort zal komen.

Als we verder rondgeleid worden en onze handen nogmaals ontsmetten, moeten we ook ons schoeisel verruilen. We komen in een straf afgewerkt superhygiënisch gedeelte van het gebouw dat geheel is betegeld en slim is ingedeeld in meerdere kleine maar ook ruime quarantaineruimtes. Hier zullen de ouderdieren vertoeven. Alhoewel relatief gezien in een sterk contrast met het koihuis is er mijn inziens geïnvesteerd op de juiste dingen op dit moment. Als we langs de mudpounds lopen zien we ze allemaal netjes op een rij liggen. De droom van een Japanner denk ik dan. Welke kweker heeft nu al zijn vijvers binnen handbereik? Het geheel is op een ruime hoogte over het gehele oppervlak van 40 vijvers overdekt met een goed net tegen reigers en aalscholvers. De vijvers zijn niet allemaal erg groot kwa afmetingen, maar zijn wel allemaal zeer diep, waardoor elke mudpound toch al snel een miljoen liter water bevat. Er zit veel klei in de bodem. Wat opvalt is dat ondanks dat de vijvers bijna tegen elkaar aan liggen, elke vijver er anders uit ziet. Sommige water is groen, andere bruin. Dat is gek en laat me begrijpen dat elke vijver zijn eigen kwaliteiten heeft, waardoor sommige vijvers wel geschikt zijn om het hi of het sumi te voeden en andere totaal niet. Van mijn vooringenomen gedachte dat dit puur aan de hoogte in de bergen ligt in Japan blijft dus al snel weinig over. Ervaring zal moeten leren waarvoor een specifieke mudpound het meest geschikt is.

Na een viertal subtiele en minder subtiele humoristische insinuaties dat we eigenlijk staan te popelen om te gaan beginnen met selecteren, besluiten Bram en ik onze Hollandse klederdracht te verruilen voor onze zwembroek en een doek om het hoofd afkomstig van de Marudoh Koi farm die Bram heeft meegnomen. Het is waarschijnlijk voor het zweet bedoeld, maar daar heb ik eigenlijk niet zo snel last van. In Japan doen ze het ook en als ik dan toch voor het eerst een vijver zal gaan afvissen, dan maar liever in stijl. Het lijkt heel wat en draagt bij aan het gevoel dat erbij hoort, prachtig gewoon. Als we dan aankomen bij de eerste vijvers op het program, blijkt de eerste afgevist te zijn door Marco, Een harde werker en trouwe metgezel van Jos. Tezamen met Marcin, een Pool behorende tot de vaste staf op de farm hebben ze het sleepnet al aan één kant met stokken opgezet zodat de vissen makkelijk met een koisok kunnen worden getransporteerd. De tafel staat al klaar om te selecteren. Hariwake. de vissen zijn nog jong, maar toch al wel netjes op formaat. Deze eerste selectie is, onder toeziend oog van Jos, eigenlijk vorbijgegaan als een rush. Zo een apart gevoel. 'Die wel, die niet. Die niet, die ook niet, die wel.'( Lees: Leven, dood. Dood, dood, levend.) Dit is spelen voor God, we zijn los, het leven, het leren, het kan beginnen... wordt vervolgd....