Koesteren...

Kende jij die jongen ook? Mijn zoon is naar de begravenis geweest".

Terwijl ik mijn werk doe, schuif ik even in mijn bureaustoel naar achteren om de schoonmaakster de ruimte te bieden haar werk te doen waarbij ze een gesprek opent met voorgaande woorden.

"Begravenis?"
"Ja, ik dacht dat jij hem wel zou kennen, omdat je ook in Afghanistan bent geweest."
"Wie?", vroeg ik licht verontwaardigd.

Hoe de ongelovige gewaarwording verder plaats heeft gehad zal ik jullie besparen, maar het was dus dat moment dat me verteld werd dat een jongen die ik kende, na een dramatisch verkeersongeval op de roemruchte 'dodenweg', het leven heeft gelaten. Het werd me verteld, doch bewust was ik er nog niet van. Het eerste wat ik dacht was dat er op dezelfde weg, onder dezelfde omstandigheden al eerder een jongen die ik kende het leven had gelaten. Niet alleen de weg was overeenkomstig, ook de omstandigheden, de achternaam van de jongens, hun hobby en ook het beroep was dezelfde... een rilling bekruipt me.

Op de weg naar huis sloeg het besef en daarmee de gedachten-enclave toe. Het was niet een hele goede vriend, maar een kennis, iemand waarmee ik wel eens een balletje had getrapt in mijn jeugd, waarmee ik een avondvierdaagse had gelopen, waar ik laatst nog naast stond in een uitgaansgelegenheid en met wie ik dezelfde missie heb gediend in het Afghaanse. We waren elkaar er nooit tegen gekomen, terwijl we er in dezelfde periode het stoffige zand van onze schouders klopten. De linksback waar ik als rechtsbuiten problemen mee had te passeren, dezelfde 'N'-weg waarop ik iedere week het asfalt onder mij door laat gaan en dan ook nog eens probeer in te halen waar ik denk dat dat kan... En de begravenis die al geweest is, ik had de ouders graag mijn oprechte deelneming getoond...

Thuis gekomen vind ik mijn wederhelft met mijn 7 maanden oude zoon in de tuin, spelend met de buurkinderen op een kleedje in de zon. Bedroefdheid maakt plaats voor vreugde, ik kus haar en hem vurig en met besef van het moment, relativiteit. Ik loop door naar de vijver, hongerige mondjes. Ik werp een handjevol voer in het water en zie de karpers zich vergapen aan een primaire levensbehoefte. Ik leun over de rand van de vijver, rustend op mijn elleboog leg ik mijn hoofd in de palm van mijn hand. Op de achtergrond een pittoresk gezin. een glimlach. Gedachten vergaan. Er is alleen het verstoorde wateroppervlak, een gerimpelde weerspiegeling in een ballet van kleuren. De koi doen voor dat ene moment mijn gedachten vergaan. Koesteren...

Rust zacht Lars