Dag 4 - Zelfs in Japan heb ik een alibi nodig...

Het is ondertussen alweer dinsdag, de vierde dag van de Japan trip. Mijn keel is helemaal naar de mallemoeren nu, echt enorm droog. Waar het precies door komt weet ik niet, maar de karaoke, de bijbehorende rook (jup, hier mag nog overal binnen gerookt worden...), de alcoholische versnaperingen, de korte nachten, of toch de kou zullen hier best een oorzaak van kunnen zijn.

Vandaag was echt een mooie dag vol bezoeken aan bekende kwekers. Maar voordat we op pad gingen, moest er van mijn kant nog wel even gehaast worden. Na een rustig avondje (geen karaoke en op tijd in bed) was ik vergeten om de wekker te zetten en kreeg ik een wake-up call van niemand minder dan Marco. Ik dacht in eerst instantie dat het de receptioniste zou zijn die me om half acht wakker zou maken, maar niets was minder waar en ik had Marco aan de lijn: "Kom je eraan, het is al half negen!". "Ow shit, ik kom eraan..." Na snel omgekleed en een boterham met jam voor in de auto gesmeerd te hebben, gingen we op pad richting Kase. Jammergenoeg had Kase al zijn tosai al verkocht en zijn tategoi tosai huis was naar zijn zeggen ingesneeuwd, waardoor er niet geselecteerd kon worden. Met andere woorden: hij wilde niet dat Jos daar vis uit ging zoeken. Jammer, maar helaas werkt het af en toe nu eenmaal zo. Wel weer iets unieks gezien, namelijk Pearl Ginrin Ochiba Shigure. Zes jaar geleden zijn ze hiermee begonnen en sinds dit jaar zijn er verkoopbare tosai beschikbaar. Het vrouwelijke ouderdier is een Pearl Ginrin Aka Muji van Sekiguchi van 60 cm. Het mannelijk ouderdier zal vermoedelijk een Ginrin Ochiba zijn geweest. De variëteit is uniek, alleen de kwaliteit laat nog even op zich wachten. Het is dus te hopen dat deze het jaar erop beter zal zijn, zodat er weer een nieuwe koivariëteit zich ook kwalitatief kan meten aan andere variëteiten. Hierbij een foto van de Pearl Ginrin Ochiba van Mark Gardner:

Jammergenoeg dus maar een korte stop bij Kase, dit zou echter heel anders zijn bij de volgende bestemming: Yamazaki. Yamazaki is de laatste paar jaren echt heel hard aan de weg aan het timmeren. Zag je eerst nog voornamelijk de standaard kwaliteit tosai voorbij komen in Nederland, de hoge tot zeer, zeer hoge kwaliteit heb ik met eigen ogen kunnen aanschouwen vandaag. Het is een klein ventje die Manubu, maar zijn daden zijn groot. Zijn specialiteiten zijn Doitsu Hariwake, Platinum Ogon, (ginrin) Ochiba Shigure, Beni Kumonryu en Goromo. Jos heeft dan ook enkele nisai Hariwake en Platinum aangeschaft. Zoals bekend komt Jos eigenlijk altijd voor de hoogste kwaliteit tosai en daar was dan ook weer naar gevraagd bij Yamazaki. Het tosaihuis van Yamazaki bestaat uit acht vijvers van ongeveer zeven bij drie meter en zitten bomvol vis. De lengte is om die reden ook niet echt groot te noemen, zo'n 10-15 cm gemiddeld. De kwaliteit is echter wel duidelijk te herkennen in het troebele water. Uit de allerbeste vijver met donkerbruin water zie je de glans bij bepaalde Koi nog heel erg goed licht weerkaatsen.

Jos was vooral uit op zijn Ochiba en Beni Kumonryu. Uit de allerbeste vijver mocht nog niet geselecteerd worden, uit andere vijvers wel. Ondanks dat dit volgens Manubu niet de allerbeste vijver is, vertelt hij er wel bij dat er nog geen tategoi/tateshita-selectie heeft plaatsgevonden. Dit betekent dus dat er nog altijd Koi bij zwemmen die met recht de naam tategoi mogen dragen. Zo kreeg Jos het na veel onderhandelen en aandringen ('twisting his arm', zoals agent Alex het zegt) mocht Jos vijf Beni Kumonryu uitzoeken. Voor de selectie plaatsvond, liet Manubu nog even een unieke Koi zien: een Beni Kumonryu met een uniek sumi patroon, zie foto.

Daarna was het tijd voor de selectie. Manubu pakte een groot diep net, waarmee hij een flinke haal door het water zou halen, waaruit Jos vervolgens enkele Koi zou mogen selecteren. Het grappige was dat Manubu eerst een minuut met het grote net rond de vijver liep om daarna pas te scheppen. Ik heb zo'n idee dat hij dat deed, om er zeker van te zijn dat bepaalde Koi niet in de buurt van het net zouden zijn, zodat Jos er niet uit kon selecteren. Eenmaal de Koi genet, werd er met een ander groot net telkens ongeveer 20 stuks tosai omhoog gelift waaruit Jos dan heel snel één of twee Koi uit kon selecteren. Op onderstaande video kan je zien hoe snel dit allemaal gaat. Dit zijn momenten waarop je dus heel gefocust moet zijn om de juiste Koi te selecteren.

 

Uiteindelijk vijf Beni Kumonryu van hoge kwaliteit + een Kujaku welke Manubu zelf had genet tijdens het vangen van de unieke Beni Kumonryu waar ik het eerder over had. Na de onderhandelingen mocht Jos nog kosteloos een extra Beni Kumonryu uitzoeken, waarschijnlijk als vriendendienst of iets dergelijks.

En toen begon het balletje te lopen, uit een andere vijver werden nog eens een stuk of tien Ochiba en twee Doitsu Karashigoi geselecteerd. Deze Doitsu Karashigoi komt uit een nieuwe kweek van Yamazaki, namelijk een Midorigoi vrouwtje van 70 cm met een Doitsu Karashigoi mannetje van Konishi. Als uitkomst komen er zowel doitsu Karashi met schubben (langs rug- en zijlijn) als zonder schubben (lederkarper). Daarnaast zit er op deze Koi een bepaalde glans welke duidelijk te zien is in de borstvinnen en op de kop en ook de kleur is anders dan een normale Karashigoi. Het is wat geliger dan Karashigoi, maar ook een heel licht groene inslag is ook aanwezig. Beetje moeilijk uit te leggen zonder foto. 

Yamasan spreekt vloeiend Engels, dus ik kom hem zelf persoonlijk onze KoiQuest toelichten en ook Manubu was erg blij met zijn geschenk:  

Manubu Yamazaki is going to share his knowledge.

Na een lunch in een ramen-tent (ramen zijn noedels in bouillon) zijn we bij Hide Hirasawa geweest. Hide is een werknemer bij Isa Koi Farm, maar kweekt ook zelf Doitsu Go-sanke. Zijn vader is er 20 jaar geleden mee begonnen. Ik ken Hide vanaf mijn eerste verblijf in Japan, het was dus weer mooi om hem te zien. "O-hisashi buri desu ne!" (Long time no see), was dan ook het eerste wat hij zij. Ik was echter nog nooit bij hem thuis geweest, dat was dus ook weer mooi meegenomen. Zijn tosaihuis is echt heel oud en bij binnenkomst moet je op houten planken lopen welke boven de bassins gelegd zijn. Daarboven staan nog enkele polyester bakken, super efficiënt ingericht dus. Hier heeft Jos enkele tateshita doitsu uitgezocht en is er een afspraak gemaakt om van de week zijn tategoi te gaan selecteren.

En last, but not least, Marudo Yorijo! Eindelijk zou ik dan mijn thuishaven in Japan bezoeken. Wat zijn die Koi gegroeid in de tijd dat ik weg ben geweest. En eindelijk kon ik de oudere vissen eens goed bekijken. Zijn Sanke blijven toch het meest indrukwekkende. Ook de shacho was weer blij me te zien en was erg geïnteresseerd hoe het met me ging, waarom ik er nu ben, maar ook waarom mijn Japans nog steeds zo beroerd is. Gelukkig was mijn Japanse leraar Naoki erbij, om mijn alibi toe te lichten. Jammergenoeg vertelde hij er ook bij dat ik af en toe een les cancelde, omdat ik te druk was met mijn studie. Tsja, welke studie is nu het belangrijkste hoor ik jullie al denken ;). Ach ja, van de week maar weer terug om tosai te selecteren en de challenge vissen te bespreken die Jos bij Marudo heeft gekocht.