"Off the Job" Over het leven van een Koikweker

Het is nu zondag 9 augustus, nog tien dagen en dan ben ik weer in Nederland. Allereerst mijn excuses voor het wegblijven van de updates, maar ik had niet echt veel energie om er tijd voor vrij te maken. Heb sinds mijn bezoekje aan Yamamatsu (25 juli) natuurlijk nog wel wat interessante dingen meegemaakt; sembetsu bij Dainichi, kurosen, kweek van Sanke + Ki Matsuba + (ginrin) Showa en natuurlijk de dagelijkse sembetsu bij Marudo. Voor de koihobbyist is dit natuurlijk harstikke leuke en informatieve literatuur, maar ik wil het nu eens hebben over het leven van een koikweker als ie niet aan het werk is. Want ja, wat doe ik nu naast het vele werk bij zo'n koikwekerij in Japan?
In eerste instantie niet echt veel. We werken hier van 8.00 's ochtends tot 18.00, met om 12.00 lunch en pauze tot ongeveer 13.30. Daarna is er rond een uur of 19.30 avondeten. Weinig tijd voor andere dingen dus. Ten opzichte van vorig jaar slaap ik nu in het oude huis van de familie (Nigoro), wat ongeveer 10 minuten rijden is. Dit komt omdat er sinds dit jaar weer een extra persoon in het huis woont, de oudste zoon van Hisashi-san heeft er namelijk weer een zoon bij, wat het totaal nu op drie brengt. Naast de baas en zijn vrouw, wonen zijn ouders, zijn dochter en twee zonen, echtgenote van de oudste zoon en hun drie zonen in het huis. In totaal elf man dus! Niet echt veel ruimte meer over voor mij. De eerste paar weken van mijn verblijf hier sliep ik samen met Hisashi-san, wat ook vooral te maken had met de kweek en het voeren van de uit het ei gekomen koitjes. Sinds eind juli slaap ik hier met Devin. Devin is een Amerikaan van 20 jaar oud, welke sinds zijn 17e (met enige tussenpozen) bij Marudo werkt. Hij spreekt ook super goed Japans, waar ik wel jaloers op ben. Als ik terug in NL ben, ga ik zeker een cursus Japans volgen. Al sinds mijn 1e dag van mijn verblijf in Japan dit jaar baal ik ervan dat ik weinig aan mijn Japans heb gedaan sinds vorig jaar. We rijden dus elke dag van het oude huis naar het nieuwe huis om te ontbijten en daarna aan het werk te gaan, om na het avondeten weer terug te keren. Devin heeft een eigen auto, waarmee we dus kunnen gaan en staan waar we maar willen. Dat maakt het leven al heel wat interessanter, want de rest van de familie blijft na het werk meestal thuis.
Hisashi-san bijvoorbeeld, doet niets anders dan dagelijks werken, eten, bier drinken en druk zijn met de Shinkokai (dit is de kwekers en dealervereniging voor Koi in Japan), waarvan hij president is van het Niigata-gebied, waar de meeste kwekers gevestigd zijn. Op 6 en 7 februari is de All Japan Koi Show (de #1 koishow van de wereld) in Niigata, Hisashi-san is nu erg druk met de voorbereiding van deze show. Voor de rest heb ik hem eigenlijk nooit wat anders zien doen. Hij heeft wel een berg golfclubs, ski's, boxbal, etc. maar daar ligt wel een aardig laagje stof op.
Dit oude huis heeft natuurlijk wel zo zijn voordelen. Lekker rustig, geen bemoeienis van de familie, waardoor we kunnen doen en laten wat we willen. Dat heeft Hisashi-san ook wel door, want hij heeft ons al een paar keer gesponsord met Yakiniku. Yakiniku is Koreaanse barbecue, wat bestaat uit vlees van van alles en nog wat, speklappen, lever, tong, luchtpijp, darm, hart. Je kunt het zo gek niet bedenken. Ik houd het maar bij de speklappen, welke erg goed smaken met een bepaalde saus. Bijna elk weekend hebben we nu een bbq gehad, waarbij we met Tomohiro-san (staf van Marudo) en gezelschap altijd wel een gezellige avond hebben. Het mooie is dat we de dag erna dan ook weer gewoon aan het werk gaan. Niets lekkerder dan keihard aan het werk gaan als je brak bent. Sinds de eerste dag dat ik hier ben, 3 juli, heb ik geen een dag niet gewerkt. Wel vrij gehad, maar dan bracht ik werkbezoekjes aan andere koikwekers, waar ik net zo hard aan het werk kan gaan als bij Marudo. Doordat ik alle dagen werk, vliegt de tijd ook zó om.

Het weer is hier trouwens nog steeds beroerd, het is ook het regenseizoen van Japan. Deze periode duurt van juni t/m begin augustus, dus precies de tijd dat ik hier ben. De temperatuur ligt hier wel altijd tussen de 25 en 30 graden, met een enorm hoge luchtvochtigheid, welke nog hoger ligt dan in NL. Elke dag flink zweten dus. En als het bewolkt is en we in de bergen aan het werk zijn, dan verblijven we vaak gewoon letterlijk in een wolk, echt apart. Maar gelukkig is het niet elke dag regen en ben ik al een keer met mijn zwembroek aan een vijver ingedoken om aan het werk te gaan. De rest van de staf zweette zich kapot in hun waadpak, terwijl ik mij, ondanks de zonnebrand flink heb verbrand. Dat was de tweede keer al, de eerste keer was toen ik in Bruce Willis-stijl ging, dus met hemd. Die is nu zichtbaar op mijn lichaam...

Vorig weekend was er trouwens hanabi, vuurwerk, in Nagaoka. Dit is een van de grootste vuurwerkshows ter wereld, ondersteund door enkele bommen van 90 cm diameter. Deze gaven echt een enorme knal, welke flink doordreund op je lichaam. Bij de rivier waren podia gebouwd en grasvelden omheind, speciaal voor de bezoekers, welke nog 1500 Yen (12 euro) pp moesten betalen om daar binnen te komen. Het is dat het voor me betaald werd, maar het vuurwerk was overal in de buurt te zien. In de krant stond dat er 470.000 mensen vanuit heel Japan op deze show afgekomen waren. Het was ook wel te merken na afloop, een enorme file richting huis, terwijl er normaal niemand te zien is rond deze tijd.

Ze zijn hier trouwens heel hygiënisch. Elke dag wordt er kleding gewassen, stof gezogen, de kinderen gaan elke dag in bad, ik noem maar enkele voorbeelden. Als ik twee dagen dezelfde broek aan heb vinden zij het al smerig, terwijl je gewoon elke dag vies wordt van de blubber en het zweet. Ik kan ook niks laten liggen, alles moet geordend zijn.

De afgelopen weken is de plaatselijke jeugd zich aan het voorbereiden voor een festival in Ojiya, welke plaats zal vinden vanaf 21 augustus. Dan ben ik dus alweer terug in NL. Ze zijn een grote hond aan het maken van hout, gaas en een soort van papier maché. Het is om de hoek van het oude huis, dus Devin en ik hebben hen al een paar keer geholpen. Het mooie is dat er ook een paar kwekerszonen aan meehelpen, de zoon van Izumiya (Ryu-san) en Marusaka (Teru-san). Het is een leuke bezigheid, leer een hoop nieuwe mensen kennen en daarnaast ook erg gezellig (ondanks mijn slechte Japans). Ze werken gewoon 5 dagen per week aan deze mando, van 8 uur t/m 1 uur 's nachts, echt niet normaal. En dan de volgende dag weer om 7 uur uit bed om naar het werk te gaan. Gelukkig voor hen is het in Japan normaal om in de middagpauze een dutje te doen, anders is dit natuurlijk nooit vol te houden.

Ik verveel me dus niet hier in Japan, maar ik heb wel weer zin om naar huis te gaan. Ik kom nog terug op mijn koi belevenissen.