Ozon

Naarmate onze vissen groeien, worden er steeds hogere eisen gesteld aan de kwaliteit van ons water. Ons bioloog wordt alsmaar zwaarder belast en daarmee wordt ook de helderheid in het geding gebracht. Bedenk dat 20 Koi van 20cm goed zijn voor een visbezetting van slechts 2,5 kilo.

Wanneer deze Koi echter groeien en de 40cm bereiken, staan dezelfde 20 visjes garant voor een slordige 22 kilo en de daaraan gerelateerde vervuiling! Het gewicht dat een Koi zal hebben bij een verder toenemende lengte is exponentieel. Met dit gegeven in het achterhoofd zul je begrijpen dat een filter constant moet adapteren aan de veranderingen die het vijverbiotoop ondergaat. Elke ondersteuning hierin is welkom. Onze filtersystemen zijn doorgaans berekend op het afvangen van vast vuil, zoals bladeren en uitwerpselen, evenals op de omzetting van ammonium en nitriet in de stikstofkringloop. Vervuiling is echter meer dan dat. Wat dacht je immers van al die andere opgeloste stoffen, zoals ijzers, fosfaten, residuen en kleurstoffen. Ook de kleinste afvaldeeltjes, beter bekend onder de noemer zweefvuil, worden door onze conventionele filters niet altijd onderschept. De aanwezigheid van deze stoffen kan doorgaans alleen worden beperkt door middel van grootschalige waterwissels. En het is hier waar één van de meest krachtigste oxidatoren van Moeder Natuur om de hoek komt kijken: ozon.

Wat is ozon? Een zuurstofmolecuul bestaat uit twee zuurstofatomen, hetgeen in de scheikunde wordt weergegeven als O2. Een ozonmolecuul bestaat uit drie zuurstofatomen en, zoals ze aan de logica verplicht is, wordt ozon in de scheikunde als O3 beschreven. Wanneer het statisch geladen ozonmolecuul in aanraking komt met iets ‘oxideerbaars’, zal de spanning uit het ozonmolecuul onmiddellijk in deze richting overspringen. Dit komt omdat ozon instabiel is en graag naar zijn oorspronkelijk vorm, namelijk twee zuurstofatomen (O2), wil terugkeren.

Het oxideren - een vorm van verbranden - kan met allerlei soorten stoffen plaatsvinden: met zichtbare en onzichtbare stoffen; met organische en anorganische stoffen; maar ook met geur- en kleurstoffen; en micro-organismen, zoals virussen, schimmels en bacteriën. Hierbij komt het derde zuurstofatoom door ontlading los van het ozonmolecuul (O3) en bindt het zich aan een andere materie, waardoor van het ozon uiteindelijk alleen nog puur en stabiel zuurstof - O2 - overblijft. In de natuur komt ozon vrij onder zeer hoge spanning, bijvoorbeeld bij onweer. Het is dan waar te nemen door de specifieke, frisse geur die hierbij vrijkomt.

lees hier het hele artikel.